PROJEKT BADAWCZO-EDUKACYJNY “GRANIE NA EKRANIE”
Witamy na stronie projektu badawczo-edukacyjnego „Granie na Ekranie”, którego celami są zdobycie aktualnej wiedzy na temat używania gier cyfrowych przez dzieci i młodzież oraz edukacja w zakresie odpowiedzialnego grania.
Projekt realizowany jest przez Fundację LOTTO im. Haliny Konopackiej oraz Fundację „Dbam o Mój Z@sięg”, przy wsparciu Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz Uniwersytetu Gdańskiego.
Główne elementy projektu „Granie na ekranie”:
- Ogólnopolskie badania naukowe: ilościowe, realizowane w szkołach na terenie całego kraju oraz jakościowe, uwzględniające m. in. wywiady pogłębione z terapeutami uzależnień od gier oraz badania fokusowe skupione wokół najpopularniejszych wśród dzieci i młodzieży gier cyfrowych.
- Szkolenia dla Młodych Wolontariuszy: spotkania odbywające się w każdym województwie, podczas których wybrani uczniowie ze szkół z danego województwa zostaną przygotowani do poprowadzenia warsztatów dla swoich rówieśników w swoim otoczeniu.
- Wykłady dla rodziców i nauczycieli: jeszcze w tym roku szkolnym odbędzie się pilotażowa seria spotkań dla rodziców oraz dla nauczycieli, w wybranych szkołach na terenie 6 województw. Planowana jest kontynuacja szkoleń na szerszą skalę w roku szkolnym 2020/2021.
- Raport z badań naukowych: po zakończeniu badań opracowany zostanie raport z badań ilościowych i jakościowych, który zostanie szeroko i bezpłatnie udostępniony opinii publicznej, szczególnie zaś szkołom, gminom i powiatom. Raport będzie zawierał rekomendacje wynikające z otrzymanych wyników.
Udział w projekcie dla szkół, gmin, powiatów oraz osób indywidualnych jest całkowicie bezpłatny. Zapraszamy do kontaktu instytucje oraz media, które chciałyby wesprzeć nasze działania.
Jak grają Polacy i dlaczego się tym zajmujemy?
Granie w gry jest jednym ze sposobów spędzania czasu wolnego nie tylko przez dzieci i młodzież. Czynność ta na stałe wpisała się nie tylko w przestrzeń domu, ale również szkoły, miejsc publicznych, w środkach transportu publicznego, u przyjaciół i znajomych, w pracy, w samochodzie a nawet na specjalnych aren przygotowanych w celu realizacji ogólnoświatowych zawodów i konwentów graczy. W potocznym dyskursie bardzo często granie przedstawiane jest tylko i wyłącznie w niekorzystnym świetle (uzależnienie od gier, prezentacja scen przemocowych, nieumiejętność rozróżnienia między światem realnym i wirtualnym), błędnie utożsamiane jest jedynie z aktywnością podejmowaną przez dzieci i młodzież, bez akcentowania grania przez osoby dorosłe, a jeszcze rzadziej ujmowane jest w procesie międzypokoleniowym (np. wspólne granie rodzica z dzieckiem), przez co zupełnie pomijany jest aspekt więziotwórczy (Damian Gałuszka, „Gry wideo w życiu rodzinnym”, Wyd. Libron, Kraków 2017, s. 11).
